مطالعه فرا صوتی استخوان

«پوک استخوانی» بیماری است که در آن چگالی و جرم استخوان کاهش می‌یابد و در 25 درصد موارد به شکستگی در ناحیه لگن، مچ دست، یا مهره‌های کمر منجر می‌شود.
تقریباً همه تکنیک‌های موجود برای تشخیص و مطالعه پوک استخوانی مبتنی بر تابش یونی کننده‌اند. ولی این تکنیک‌ها نه برای تشخیص مبتلایان از میان یک جمعیت عملی است و نه قابل تکرار در مورد یک مریض به خصوص است. با این حال می‌توان بر دقت و قابلیت تکرار در این روش‌ها افزود.
برای غلبه بر مشکلاتی که با این تکنیک‌ها همراه است، چند سال پیش روشی ابداع شد که در آن از فرا صوت برای اندازه گیری چگالی و ساختار استخوان استفاده می‌شود. در زنان مسن، معمولاً قسمت اسفنجی (یا داخلی) استخوان، مخصوصاً ناحیه‌ی مفصل سر استخوان ران به لگن، مهره‌ها ، و استخوان‌های زند زیرین و زند زبرین مچ است که پوک می‌شود. راحتترین استخوان اسفنجی برای مطالعه فراصوتی، استخوان پاشنه‌ی پا است. معلوم شده است که بستگی تضعیف فراصوتی به بسامد در گستره‌ی 2/0 تا Hz1 خیلی شدید است.
شاخص مناسب برای تشخیص وضع استخوان آهنگ افزایش تضعیف فراصوتی با زیاد شدن بسامد (یا تضعیف فرا صوتی پهن باند،BUA ) است. این آهنگ در استخوان پوک شده کم و در استخوان اسفنجی سالم، زیاد است. به دنبال کشفیات اولیه، پیش نمونه یک وسیله تجاری برای این کار ساخته شد و در چند مرکز پزشکی به کار رفت. گروه آکوستیک فیزیکی در دانشگاه هال جلسه‌ای برگزار کرده و شرکت کنندگان جلسه تحولات اخیر را مورد بحث قرار دادند و اهمیت آتی این تکنیک را برای مطالعه پوک استخوانی بررسی کردند.
چه عواملی در قشر سخت استخوان و قسمت اسفنجی آن، اندازه‌گیر‌ها BUA را تحت تأثیر قرار می‌دهد؟ خانم مک کلوی (از دانشگاه هال)، آزمایش‌هایی را شرح داد که برای مطالعه این مسئله ترتیب داده شده بود و رئوس رهیافت‌های نظری لازم را برای توصیف تضعیف فراصوتی مشاهده شده ارائه کرد. انتظار می‌رود که به کمک این رهیافت‌ها بتوان اطلاعات مشختصری از اندازه‌گیری فراصوتی به دست آورد و حتی ممکن است بتوان چگالی استخوان را دقیقاً اندازه گرفت و اطلاعاتی درباره ساختار استخوان اسفنجی به دست آورد.
گروه‌هی دیگر اندازه‌گیری شاخص BUA را با تکنیک‌های دیگری مانند سنجش جذب تک فوتونی (SPA) سنجش جذب دو فوتونی(DPA) و برش نگاری کمّی کامپیوتری (QCT) مقایسه کردند در تمام این موارد نتایج حاصل از تکنیک جدید رضایت بخش بوده است.
دکتر جونز و همکارانش از دانشگاه لاف بورو با مطالعه دو گروه هم سن و سال (یک گروه پر تحرک و یک گروه بی‌ تحرک) رابطه میان BUA و چگالی کل بدن را توصیف کردند و اهمیت بالینی این تکنیک را نشان دادند. دکتر فردهام (از بیمارستان میدلز یورو) گزارشی از مطالعۀ آرتروز مزمن روماتیکی همراه با درمان استروئیدی و بدون آن ارائه کرد. ظاهراً استروئید‌ها در مواردی موجب تحلیل رفتن استخوان می شوند.
دکتر فورتر و همکارنش 200 زن مسن را از لحاظ پوک استخوانی آزمایش کرده بودند. نتایج اولیه مطالعات آنها به عنوان یک مبنای آماری برای مطالعۀ شکستگی استخوان ارائه شد. با این کار احتمالاً می‌توان از BUA به عنوان وسیله‌ای برای پیش‌بینی شکستگی استخوان استفاده کرد. دکرت لانگتون (لندن) که یکی از پیشگامان این تکنیک است با ارائه خلاصه‌ای وضع موجود، تصویر خوش بینانه‌ای برای آینده ترسیم کرد.